Concertverslag Eric Steckel 22 april 2017 DRU Cultuurfabriek
Een goed gevulde popzaal was op zaterdagavond 22 april getuige van een geweldig avondje bluesrock, met de nadruk op rock. Wie niet van gitaarsolo’s houdt was dan ook op de verkeerde plek, want in totaal een kleine drie uur waren die in elke gespeelde song te horen. Ondergetekende had verwacht dat het bomvol zou zijn, maar ruim driekwart vol bleek het resultaat.
Leif de Leeuw Band
Opener Leif de Leeuw Band liet in een uurtje horen waarom deze tot de top van de Nederlandse bluesrockscene hoort. Naamgever en gitarist Leif de Leeuw liet in elke song een fraaie solo horen en deed regelmatig samen met zangeres/gitariste Britt Jansen mooie ‘dubbelloops’ gitaarpartijen, een beetje zoals je die van Wishbone Ash kunt kennen. De band bestaat verder uit drummer Tim Koning en bassist Boris Oud.
Britt vertelde dat ze eigenlijk alles aan de DRU te danken heeft, want als haar grootouders elkaar hier niet ontmoet hadden, dan was zij er simpelweg niet geweest! De band deed eerder deze dag al drie instore optredens in platenzaken, w.o. Wim’s Muziekkelder in Doetinchem, in het kader van Record Store Day.
Tijdens het optreden vooral eigen werk, zoals de nieuwe single Until Better Times en de b-kant Dysphoria, die op deze dag werd uitgebracht en na afloop ook bij de merchandise stand te koop was. Erg goed was ook de coverversie van Hocus Pocus van Focus, waarbij Britt het jodelgedeelte verzorgde.
Leif de Leeuw is al diverse keren in de prijzen gevallen, o.m. twee keer de Sena Young Talent Guitar Award (2009 en 2011), door de lezers van het blad De Gitarist werd hij in 2016 uitgeroepen tot beste blues(rock) gitarist van de Benelux en voor 2017 is hij twee maal genomineerd voor deze prijs: zowel als ‘Beste Gitarist Benelux’ als ‘Beste blues(rock)/country/folk gitarist’. De band won eind 2014 de Dutch Blues Challenge en werd in 2015 uitgeroepen tot ‘Best Band 2015’ door de European Blues Awards. De band liet dan ook een uitstekende indruk achter bij het publiek.
Eric Steckel
Voorafgaand aan zijn tweede optreden in deze zaal (de eerste keer was in november 2014) liet gitarist/zanger Eric Steckel via social media weten veel zin te hebben om opnieuw te mogen spelen in ‘one of my old time favorite venues’. Eric’s optreden in Ulft was het één na laatste van een uitgebreide Europese tour (bijna 30 shows!), die hem verder naar onder meer België, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en Tsjechië bracht.
Ondergetekende zag Eric voor het eerst in 2006, toen hij als zestienjarig broekie een grote sporthal vol bluesfans helemaal plat speelde, terwijl hij volgens de Nederlandse wet op dat tijdstip (zaterdagavond na elf uur) niet eens had mogen optreden. Sindsdien heb ik Eric regelmatig zien optreden, met steeds wisselende (meestal Nederlandse) muzikanten, nadat hij in 2006 nog met een volledig Amerikaanse band optrad, toen en ook in 2007 steeds begeleid door zijn enthousiaste ouders. In januari 2013 was hij de hoofdact van het jaarlijkse bluesfestival in Westendorp. Die avond was hij dusdanig op dreef, dat het optreden bijna drie uur duurde!
Vanavond heeft Eric opnieuw Nederlandse muzikanten aan zich verbonden. Eerst leek het erop dat hij met twee muzikanten zou gaan spelen, zoals de vorige keer, maar na ruim een half uur was het ineens duidelijk dat er niet voor niets een Hammond orgel stond opgesteld, want toen kwam Nederlands beste top organist, want winnaar van de Dutch Blues Award 2016, Pascal Lanslots, het podium op. De andere bandleden zijn Maikel Roethof op drums en (nieuw) Jos Kamps op bas. Maikel Roethof produceerde samen met Eric het nieuwe album Black Gold (2015).
Vanaf het eerste moment gaat het optreden, zoals dat vaak genoemd wordt, van dik hout zaagt men planken. Ja, het is bluesrock, maar met heel heavy gitaarwerk, zodat het regelmatig meer richting heavy metal dan richting blues is. Maar daar is niets mis mee natuurlijk. Enkele gespeelde songs: Juke Joint, Feels Like Home, Born Under A Bad Sign, Mississippi River, My Darkest Hour en Empty Promises. Na een prima bas-solo volgde ook een enerverende drumsolo. In het tweede gedeelte worden meer blues-georiënteerde songs gespeeld, zowel slow als lekker snel. Eric en band namen na een lange toegift afscheid van het grotendeels enthousiaste publiek. Het concert duurde in totaal 1 uur en 45 minuten.
Tijdens het optreden vertelde Eric dat het concert werd opgenomen (vandaar de op het publiek gerichte microfoons links en rechts op het podium). Na afloop heb ik hem hier uiteraard naar gevraagd. Eric zei dat hij eerst het resultaat rustig wil gaan beluisteren en dat er kans is dat een deel van de opnamen op zijn volgende live-cd terechtkomen, wanneer deze gaat uitkomen weet hij nog niet.
Tekst: Harry Pater
Foto’s: René Moorman
