15 Mei in de Drufabriek Ellen ten Damme

Ellen ten Damme via last.fm

Waar Brainbox, Boris, Oberg haar Met de DRU XL avonden in April voorgaan komt ze toch in mei naar de Drufabriek met haar nieuwe clubtour Durf Jij?

De Amsterdamse uit Achterhoekse wieg, die afgelopen zomer nog met Cirque Stiletto het statige Carré betoverde en die als zangeres en performer al jarenlang de podia van Nederland en Duitsland rondreist, maar nog nooit in haar moedertaal zong. Totdat ze zes jaar terug op een Amsterdams terras (dronk ze ranja met een rietje?) meesterdichter Ilja Leonard Pfeijffer ontmoette en hem vroeg voor haar eens een tekst in het Nederlands te schrijven. Ilja zegde toe erover na te denken, de tijd verstreek, de gelegenheid kwam jaren later: opnames voor een tv-programma, een project met dichters en muzikanten.
Samen schreven ze 'Durf Jij?' Het ijs was gebroken, de teerling geworpen, Ellen was verguld, daar moest meer van komen.

Dat ging niet zomaar. Maar ook weer wel. Na drie albums in het Engels was het gewoon tijd voor iets nieuws, vond de singer/songwriter in Ellen ten Damme. Enkele ontmoetingen met Ilja Pfeijffer later stond er een theatertour met louter Nederlandstalige liedjes in de steigers.
Twaalf daarvan vonden hun weg naar dit wonderlijke nieuwe album, genoemd naar de tour en het gelijknamige lied - een lied dat net als de overige elf bewijst dat Nederlandstalige nummers ook niet lullig, cabaretesk, oubollig of zeikerig hoeven te zijn.

Als ik de dorst drink van het wachten
en de tijd slik die je morst,
als ik de lange lege nachten
leer begraven in mijn borst.

Als ik de honger leer verbijten
van jouw veel te verre mond,
als ik de dagen stil zal slijten,
die door zwijgen zijn verstomd.

durf jij
durf jij
me dan te zeggen dat je komt?

En dan een sierlijke vioolsolo.

Of:

Misschien zal ik een ex van jou vermoorden
Misschien zal ik haar wurgen met een touw
Misschien zal ik je zeggen dat de woorden
Niet kunnen zeggen dat ik van je houd

Kortom, wie ten Damme kende als Engelstalige rockvamp of Duits zingende diva, wordt hier volledig verrast met eigenaardig eigenzinnige liedjes van verlangen, van wachten op een geliefde die niet komt, in een taal die in ons allen verweven zit (en een heel klein beetje Frans). Liedjes waarin de beeldende poëzie van Pfeijffer zwierige handen en wervelende voeten krijgt, waarmee ze je aangenaam in de buik porren dan wel stekelig om de oren slaan. Vooral ook dat laatste, want vergis je niet: 'Durf Jij?' is een popplaat pur sang.
Geen kleinkunst, geen luisterliedjes of geitenwollensokkenfolk, maar muziek in de traditie van Jacques Brel, Marlene Dietrich, Nina Hagen en Boudewijn de Groot. Muziek die leeft en sprankelt, overigens zonder dat er een synthesizer aan te pas komt. Muziek waarin Ellen kroelt, paait, broeit, hoog zingt of laag zingt, boos is of stoer, hysterisch uithaalt en zich fluisterzacht overgeeft.

Bijzonder.

Want Ilja schreef dus de teksten - een taak die Ellen voorheen altijd zelf op zich nam. Een experiment dat moeiteloos slaagde. Alsof ze voor elkaar gemaakt zijn, de dichter en de zangeres.
Twee creatieve geesten met hetzelfde gevoel voor cynisme, subtiele humor én emotie. Soms nam
ze de gedichten van Ilja integraal over, soms nam ze verschillende stukjes en combineerde die.
Dan maakte ze er een venijnig rockend lied van, zoals 'Ik Hoop Dat Het Slecht Met Je Gaat', waarin de gitaarriffs van Robin Berlijn vrijuit over de aan- en afrollende Hammondgolven surfen.
Of het vrolijk door vibrafoonnootjes rollende 'Dief In De Nacht', dat telkens uitmondt in een schaamteloos mooi smartlaprefrein.
Haaks op het tedere 'Misschien', een brandende ode aan de onvoorwaardelijke liefde. Naast de vertwijfeling van 'Ik Moet Nog Zoveel Leren', liefderijk gegeseld door Robins galmgitaar.

En niets van dat alles zonder haar overige muzikantenmannen, onder wie niet in de laatste plaats producer en toetsentovenaar Reyn Ouwehand, de man die je alles uit handen neemt, zodat je je volop kunt focussen op waar het allemaal om draait: het vinden van de graal.

De graal is hier.

'Durf Jij' is de meest gedurfde plaat die Ellen ten Damme ooit maakte en verdient niets dan ieders hart.