maandag 3 juli 2017

LAATSTE WEBLOG BERICHT

Deze bijdrage is de laatste van deze DRU Cultuurfabriek blog. Dit blog blijft (voorlopig) in de lucht als archief van activiteiten in de DRU Cultuurfabriek.

Foto’s van actuele activiteiten in de DRU Cultuurfabriek bekijken? Ga naar ons Flickr account.
Recensies van actuele activiteiten lezen? Houd onze website en/of Facebook-pagina in de gaten. 

maandag 5 juni 2017

KNIGHT AREA

KNIGHT AREA + PROJECTiON

Fotoverslag (in 20 foto's van René Moorman) van het optreden van Knight Area met in het voorprogramma Projection in de popzaal van de DRU Cultuurfabriek Ulft op zaterdagavond 3 juni 2017.



Met vriendelijke groet,
RenéMoorman renemoorman@kpnmail.nl

maandag 22 mei 2017

CONCERTVERSLAG RANDY HANSEN

Een behoorlijk gevulde Popzaal was op zaterdag 13 mei getuige van een lekker avondje bluesrock en heavy rock. 


De avond werd geopend door de Doetinchemse BBR Band, die in 2015 is ontstaan en in 2016 zijn definitieve vorm kreeg. Deze bluesrockband bestaat uit vijf ervaren mannen die samen muziek als hun passie hebben. 


De muzikanten: André Jas op bluesharp oftewel mondharmonica (bekend van de Chess Blues Band), toetsenist Jeroen Drogt, bassist Twan Lieftogt (bekend van Mystic Gemini en  Hewink), drummer Marc Noordhoek (ook uit de Chess Blues Band en verder Gaosch en Devereaux) en gitarist Walter Barkhuysen-Tacke (bekend van Gaosch, Bark & the Bulldogs en Het Gezelschap). De band speelt voornamelijk covers, zoals Rockin’ Robin en I Loved Another Woman, die op een geheel eigen wijze zijn gearrangeerd. André Jas bespeelt niet één mondharmonica, hij heeft werkelijk een kleine flightcase vol met allemaal verschillend gestemde bluesharps. 


Hij speelt al vrij in het begin van de set een cover van de J. Geils Band, Whammer Jammer, die origineel werd gespeeld door hun harmonicaspeler Magic Dick. Het publiek vermaakte zich goed met het optreden van de BBR Band, maar ondergetekende had liever wat meer variatie gehad. Mondharmonica solo’s in alle songs vond ik iets teveel van het goede.




Randy Hansen
Na een korte ombouwpauze was het dan eindelijk tijd voor de man waarvoor de meeste bezoekers zijn gekomen: Randy Hansen met zijn twee Duitse begeleiders Ufo Walter op basgitaar en Manni Von Bohr op drums (die continu een koptelefoon droeg, misschien om ervoor te kunnen zorgen dat hij strak bleef drummen). 




Dat Randy Hansen al 62 jaar is, zie je er echt niet aan af. Hij is evenals zijn grote voorbeeld Jimi Hendrix in Seattle in de staat Washington geboren en hij klinkt niet alleen heel erg als Hendrix, hij doet ook zijn best om zoveel mogelijk op hem te lijken, het grootste verschil is dat Jimi Hendrix linkshandig was en Randy is rechtshandig. Hij eert al jaren Jimi door zijn muziek levend te houden en heeft al heel wat albums en live-dvd’s uitgebracht met veel materiaal van de meester, aangevuld met eigen werk.


Dit was ook zaterdag het geval, maar eerlijk gezegd kon ik vaak niet met zekerheid zeggen of hij nu iets van zijn eigen materiaal speelde of een voor mij onbekende Jimi Hendrix cover. Uiteraard kwamen veel van Hendrix bekende songs langs, zoals Hey Joe, Voodoo Chile, The Wind Cries Mary, Crosstown Traffic, Manic Depression en Little Wing. Maar ook een cover van Papa Was A Rolling Stone van the Temptations, die overging in Purple Haze, kwam voorbij. 



Het was een gevarieerd optreden, waarbij Randy Hansen vaak contact zocht (en kreeg) met het publiek. En ja, ook typische Hendrix poses als de gitaar achter in de nek of achter de rug of met zijn tanden bespelen, ontbraken niet!




Tekst en foto’s: Harry Pater
Zie ook de fotoselectie van Edwin Hunter, hieronder.

zondag 14 mei 2017

Randy Hansen + BBR Band

Randy Hansen + BBR Band

 Zaterdag 13 mei 2017 Popzaal

Fotoverslag:  Edwin Hunter






BBR Band 






 













 

Foto: Edwin Hunter fotografie

dinsdag 25 april 2017

Eric Steckel (support act: Leif de Leeuw Band)

Concertverslag Eric Steckel 22 april 2017 DRU Cultuurfabriek

Een goed gevulde popzaal was op zaterdagavond 22 april getuige van een geweldig avondje bluesrock, met de nadruk op rock. Wie niet van gitaarsolo’s houdt was dan ook op de verkeerde plek, want in totaal een kleine drie uur waren die in elke gespeelde song te horen. Ondergetekende had verwacht dat het bomvol zou zijn, maar ruim driekwart vol bleek het resultaat.

Leif de Leeuw Band
Opener Leif de Leeuw Band liet in een uurtje horen waarom deze tot de top van de Nederlandse bluesrockscene hoort. Naamgever en gitarist Leif de Leeuw liet in elke song een fraaie solo horen en deed regelmatig samen met zangeres/gitariste Britt Jansen mooie ‘dubbelloops’ gitaarpartijen, een beetje zoals je die van Wishbone Ash kunt kennen. De band bestaat verder uit drummer Tim Koning en bassist Boris Oud.



Britt vertelde dat ze eigenlijk alles aan de DRU te danken heeft, want als haar grootouders elkaar hier niet ontmoet hadden, dan was zij er simpelweg niet geweest! De band deed eerder deze dag al drie instore optredens in platenzaken, w.o. Wim’s Muziekkelder in Doetinchem, in het kader van Record Store Day.

Tijdens het optreden vooral eigen werk, zoals de nieuwe single Until Better Times en de b-kant Dysphoria, die op deze dag werd uitgebracht en na afloop ook bij de merchandise stand te koop was. Erg goed was ook de coverversie van Hocus Pocus van Focus, waarbij Britt het jodelgedeelte verzorgde.



Leif de Leeuw is al diverse keren in de prijzen gevallen, o.m. twee keer de Sena Young Talent Guitar Award (2009 en 2011), door de lezers van het blad De Gitarist werd hij in 2016 uitgeroepen tot beste blues(rock) gitarist van de Benelux en voor 2017 is hij twee maal genomineerd voor deze prijs: zowel als ‘Beste Gitarist Benelux’ als ‘Beste blues(rock)/country/folk gitarist’. De band won eind 2014 de Dutch Blues Challenge en werd in 2015 uitgeroepen tot ‘Best Band 2015’ door de European Blues Awards. De band liet dan ook een uitstekende indruk achter bij het publiek.




Eric Steckel
Voorafgaand aan zijn tweede optreden in deze zaal (de eerste keer was in november 2014) liet gitarist/zanger Eric Steckel via social media weten veel zin te hebben om opnieuw te mogen spelen in ‘one of my old time favorite venues’. Eric’s optreden in Ulft was het één na laatste van een uitgebreide Europese tour (bijna 30 shows!), die hem verder naar onder meer België, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en Tsjechië bracht.

Ondergetekende zag Eric voor het eerst in 2006, toen hij als zestienjarig broekie een grote sporthal vol bluesfans helemaal plat speelde, terwijl hij volgens de Nederlandse wet op dat tijdstip (zaterdagavond na elf uur) niet eens had mogen optreden. Sindsdien heb ik Eric regelmatig zien optreden, met steeds wisselende (meestal Nederlandse) muzikanten, nadat hij in 2006 nog met een volledig Amerikaanse band optrad, toen en ook in 2007 steeds begeleid door zijn enthousiaste ouders. In januari 2013 was hij de hoofdact van het jaarlijkse bluesfestival in Westendorp. Die avond was hij dusdanig op dreef, dat het optreden bijna drie uur duurde!



Vanavond heeft Eric opnieuw Nederlandse muzikanten aan zich verbonden. Eerst leek het erop dat hij met twee muzikanten zou gaan spelen, zoals de vorige keer, maar na ruim een half uur was het ineens duidelijk dat er niet voor niets een Hammond orgel stond opgesteld, want toen kwam Nederlands beste top organist, want winnaar van de Dutch Blues Award 2016, Pascal Lanslots, het podium op. De andere bandleden zijn Maikel Roethof op drums en (nieuw) Jos Kamps op bas. Maikel Roethof produceerde samen met Eric het nieuwe album Black Gold (2015).



Vanaf het eerste moment gaat het optreden, zoals dat vaak genoemd wordt, van dik hout zaagt men planken. Ja, het is bluesrock, maar met heel heavy gitaarwerk, zodat het regelmatig meer richting heavy metal dan richting blues is. Maar daar is niets mis mee natuurlijk. Enkele gespeelde songs: Juke Joint, Feels Like Home, Born Under A Bad Sign, Mississippi River, My Darkest Hour en Empty Promises. Na een prima bas-solo volgde ook een enerverende drumsolo. In het tweede gedeelte worden meer blues-georiënteerde songs gespeeld, zowel slow als lekker snel. Eric en band namen na een lange toegift afscheid van het grotendeels enthousiaste publiek. Het concert duurde in totaal 1 uur en 45 minuten.



Tijdens het optreden vertelde Eric dat het concert werd opgenomen (vandaar de op het publiek gerichte microfoons links en rechts op het podium). Na afloop heb ik hem hier uiteraard naar gevraagd. Eric zei dat hij eerst het resultaat rustig wil gaan beluisteren en dat er kans is dat een deel van de opnamen op zijn volgende live-cd terechtkomen, wanneer deze gaat uitkomen weet hij nog niet.

Tekst: Harry Pater
Foto’s: René Moorman