Al meer dan een jaar ligt er een zeer fraai poppodium op korte afstand van mijn woonplaats, en nog steeds was ik er nog niet geweest. De Dru-fabriek in Ulft bood voldoende lekkers het afgelopen jaar, maar telkens op dagen dat ik zelf niet kon. Deze avond, mijn eerste vakantie-avond, ging ik samen met Henny en Wouter, om de live-ervaring van St. Jude van Huntenpop 2009 nog eens hopelijk te kunnen evenaren. Overigens bleek deze rock-avond verdeeld over drie bands, Dahl, Navarone en St. Jude, 2 Nederlandse en 1 Engelse band.
De Dru-popzaal beviel trouwens erg goed. Mooie, strakke zaal, goed overzichtelijk podium, uitmuntend geluid. Dat hebben we slechter gezien! Hier moet ik zeker vaker heen gaan.
Binnenkomer Dahl klonk al bovengemiddeld goed. Dahl is een jonge rockband met 2 gitaristen en een enthousiaste zangeres. Ze spelen superstrak, melodieuze rock met een poppy kantje, bijzonder geschikt voor festivals.
Maar ook in de Dru klonk het goed. Verwacht van Dahl geen wereldschokkende vernieuwende muziek, maar wat ze doen, doen ze gewoon erg goed.
Wat daarna volgde liet de onderkin een flink stuk zakken: Navarone. 2 woorden beschrijven dit stuk concertervaring: Wow en: Wow! Navarone’s muziek integreert stukken 70’s rock a la Black Sabbath, Wishbone Ash met moderne ragmuziek als Rage Against The Machine en wat Seattle-invloeden. Met name de zangstem klinkt hoog, krachtig en de podiumpresentatie van de zanger deugt, net als die van z’n muzikale maatjes.
Lekkere mix van stoere zelfverzekerdheid, ruige rock-attitude, maar ook duidelijk lol in ‘t spelen. De nummers knallen en raggen flink, het klonk allemaal erg professioneel en ik kan alleen maar zeggen dat Navarone een lust voor oor en oog is. Als ze in je buurt spelen: Ga kijken!
Tsja, de verwachtingen voor de hoofdact St. Jude waren inmiddels hooggespannen. En dan kan het eigenlijk alleen maar tegenvallen. Wat absoluut niet aan St. Jude zelf lag. Daarvoor was de muziek, net als op Huntenpop 2009, gewoon veel te goed. Absolute retro, vroege 70’s rock met een flinke scheut soul, vintage imago (bakkebaarden, sjaaltjes, lange haren, Hammond B3, tamboerijn), met als grote troef zangeres Lynne Jackaman.
Ziet er niet alleen even vintage uit (minirok, lange blonde haren), maar heeft een stem waarbij je onmogelijk de vergelijking met Janis Joplin uit de weg kunt gaan met een vibrato waar je heerlijk tegenaan kunt leunen. En dan ook nog eens ontzettend melodieuze, knap gemaakte liedjes neerzetten, je zou zeggen: Dat kan niet meer kapot.
Helaas kon het dat wel, want geen enkele band kan sfeer maken in een zaal waar gewoonweg te weinig mensen zijn. Als dan 20 minuten voor het einde ook nog eens de zaal verder leegstroomt door het verdwijnen van de fans van Navarone en er 4 meter leegte voor het podium ontstaat, dan is iedere poging tot “clap your hands en say yeah” bij voorbaat gedoemd om als een dooie duif neer te vallen. Zelfs een toegift kwam slechts tot stand door tussenkomst van hun manager die de zaal min of meer opdracht gaf toch op zijn minst een maal iets in de trant van “we want more” te roepen, dan zouden ze nog 1 nummertje doen. Dat ene nummertje was dan ook wel weer gelijk heel erg lekker, maar helaas, dit was een perfecte band in verkeerde omstandigheden en daardoor jammergenoeg geen memorabel concert.
Het memorabele deel van deze avond kwam voor rekening van de support act Navarone. En dat, in combinatie met toch gewoon een heel goede St. Jude, maakte de avond toch nog tot een mooie, zij het geen perfecte beleving.
Bron:Burton Bartijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten