Hun opkomst was meteen al indrukwekkend. Sereen Gregoriaans zingend kwamen de heren in langzame tred vanuit de coulissen tevoorschijn, een voor een. Wat gaat dit worden, hoorde je de uitverkochte zaal denken. Enge Buren, is dat dan niet om te lachen?
De langzame tred van de ‘monniken’ ging over in een stoelendans en daarmee was de toon van de voorstelling gezet: niets is wat het lijkt.
Herman van Veens ‘Opzij’ begint als een cover maar verandert in ‘Zwart Wit’ van Frank Boeijen, al even onverstaanbaar als in het echt. Soepel gaat het drietal weer terug naar Herman van Veen.
Op een briljante manier wordt er een duet uitgevoerd tussen ‘Tom Waits’ die zijn versie van ‘In the neighbourhood’ doet, en een versie vanuit een Hollandse ‘prachtwijk’. Onze ‘In de achterbuurt’ is nog een tikje droeveriger dan die van Waits.
Donna Summer, Divine en Paul Simon komen samen in één lied, alsof het zo hoort.
Een nummer van The Specials (ze moesten eens weten) wordt omgesmeed tot een lijflied voor het Vlaams Belang.
Zo’n typisch Frans bronstig liedje wordt een hilarisch nummer vol geeuwgeluiden en gaat over in het ontzettend foute ‘Barbie Girl’ van de helaas nog niet vergeten groep Aqua. Een heuse barbiepop gaat daarbij zelfs uit de kleren en neemt pikante poses aan. “Likje hier, likje daar, nee nergens een haar”.
Niet om te lachen is het nummer ‘De man die naast me woont’. Pyr Tilma lijkt een Turk te bezingen, rommelend en murmelend in de groentetuin. Ook hier worden we op het verkeerde been gezet: hij zingt over zijn Friese vader. Knap gedaan en erg mooi.
Tilma, Van der Weyden en Bos zijn ware virtuozen. Op instrumenten als gitaar, saxofoon, accordeon, keyboard, drums en percussie, maar ook qua stem kunnen ze bijna alles aan. Perfecte parodieën en persiflages, harmonieuze samenzang, het spelen van een typetje uit Turkije, Cuba of Duitsland; het is allemaal geen enkel probleem.Liedjes in welke muziekstijl of uit welk land dan ook, ze gaan in de wonderbaarlijke mixer van de Enge Buren en er komt iets geweldigs uit.
Best gewaardeerd was deze avond de combi tussen Normaal en de Buena Vista Social Club. Høken in Havana met Bennie Jolink en Fidel Castro. Op de wijze van Chan chan wordt Oerend Hard vertolkt. Oerend rapido in het Spaans. Mujer Haverkamp en de carnavalskraker Mi cerveza es perdido komen nog langs, ook in die heerlijke zomerse klanken.
Na afloop dronken de Enge Buren een pilsje in het Schaftlokaal. Ze lieten weten graag in het oosten van het land op te treden, want "de mensen zijn puur". Dat illustreerde Henk van der Weyden (dat is 'de kleine') met de dialoog tussen twee bezoekers die hij in de pauze hoorde. "Wa'vin i-j d'r van?" "Mwaoh."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten