Laagland, les van de popprofessor

"Laagland", zo heet de voorstelling waarmee popprofessor Leo Blokhuis, Ricky Koole en hun band mee op tournee zijn. De theaterzaal van de Dru cultuurfabriek zat bijna helemaal vol.
Ten opzichte van het vorige programma is de band in omvang verdubbeld, maar nog steeds blijft Blokhuis de spil waar het om draait.
De band speelt goed, lekker strak, en beheerst veel stijlen.
Ricky Koole, in het dagelijks leven de vrouw van Blokhuis, heeft een fijne strot en kan leuk vertellen. Maar het publiek geniet pas echt als Blokhuis het woord neemt en zijn onuitputtelijke muzikale feitenkennis op een aanstekelijke manier voor het voetlicht brengt.
Over New Orleans bijvoorbeeld. Hoe 'wij', met onze VOC-mentaliteit, negers vanuit West-Afrika als slaven naar het nieuwe land verscheepten. Hoe muziek de slaven nog enige troost en afleiding bood, hoe later muziekstijlen elkaar gingen beïnvloeden. Zo ontstond onder andere de countrysoul, een fusie tussen country en, jawel, soul. Klonk erg goed.

De Blokhuisband speelde een aantal vergeten liedjes. Dat is een stokpaardje van Leo Blokhuis: liedjes die ten onrechte bijna vergeten zijn, zet hij weer in de schijnwerpers. Maar zoals het ook met vergeten groentes gaat: als je er teveel van gegeten hebt, verlang je naar iets bekenders. Een gewone aardappel desnoods. Dat werd House for sale, in een versie die zo uit de moerasdelta van de Mississippi zou kunnen komen.

Erg boeiend was een stukje geschiedenis over de Duitse popmuziek. De atonale muziek van de componist Stockhausen had in de jaren zestig en zeventig grote invloed op een aantal Duitse bands die niet vies van experimentele muziek waren. Bands als Can, Neu!, Cluster en Kraftwerk timmerden behoorlijk aan de weg. En aangezien David Bowie destijds in Berlijn woonde... Luister naar het toen geschreven Heroes en je hoort de invloed van de Duitse so called Krautrock.

De publieksparticipatie ontbrak natuurlijk niet. Zo vroeg Blokhuis wie er wel eens een bandje of cd had samengesteld om een liefdeskandidaat mee te imponeren. Volgens mij de meeste mannen die ook maar iets met muziek hebben. Dat dacht ik, maar ik zweeg. Ooit maakte ik een cd met het mooiste van Radiohead. Met mijn favoriete nummer Fake Plastic Trees en een stel andere liedjes. Mooiere muziek bestaat er niet, dus als dit niet zou werken... Het werkte wel, maar helaas niet langer dan een nacht.
Tegen het eind van de voorstelling vertelde Blokhuis over zijn favoriete band aller tijden: Radiohead! 'Paranoid android' op de autoradio, Toscane is in zicht. Het heftige gitaargedeelte klinkt als "het schuren van je nagels over de rotswanden langs de weg. En dan, de muziek klinkt hemels, ontvouwt zich het vergezicht en ligt Florence in het dal te schitteren." Nou ben ik nooit in Italië geweest, maar ik had het kippenvel op m'n rug en kon me het enthousiasme van Blokhuis goed voorstellen.
"Of neem Fake Plastic Trees," zo ging Blokhuis verder, "daar hoef ik verder niks van te weten, daar zoek ik niks over op. Dat is gewoon alleen maar MOOI". En gelijk heeft hij.