Een gemêleerd publiek van verschillende leeftijden en nationaliteiten (jazeker, er zijn ook Duitsers aanwezig!) ziet vanaf ongeveer kwart voor negen de eveneens Limburgse supportband Peter Beeker & De Ongenode Gaste, die een half uurtje uitstekende heavy bluesrock brengt, met mooi gitaarwerk en Hammondklanken (door de van Alquin bekende oudgediende Dick Franssen). Deze band treedt momenteel iedere avond in het voorprogramma van DeWolff op en dat is een prima keuze. Voor een openingsband die bij het publiek nog niet zo bekend is speelt de band een prima set, waarin de nadruk ligt op het pas verschenen album Exota, en die ook net lang genoeg of niet te lang is. Zanger Peter Beeker speelt afwisselend akoestische en elektrische gitaar, maar laat het soleren over aan gitarist Jesper Driessen, die veel interactie heeft met bassist Vincent van Haperen. Drummer Jim Geurts hakt er ook stevig op los. Eerlijk gezegd duurt het voor mij een aantal songs voor ik doorheb dat de teksten in het Limburgs (!) gezongen worden… later zie ik op de setlist titels staan als Splinterniej Mesjien en Bliej Das Se D’r Bis, toch wat anders dan het Achterhoeks! ;-)
DeWolff Na een ombouwpauze van een klein half uur, waarin het publiek alvast getrakteerd wordt op een korte soundcheck met daarin voor de goede luisteraar bekende gitaarriffjes, is het dan tijd voor de hoofdact van vanavond. Tijdens de introtape verschijnen de drie muzikanten van DeWolff onder luid gejuich op het podium, waarna meteen wordt afgetrapt met Evil And The Midnight Sun. De heavy en soms psychedelisch aandoende bluesrock van DeWolff heeft wel wat van jaren zestig-/zeventig bands als Ten Years After, Deep Purple en Led Zeppelin, muziek die de laatste tijd weer erg populair is. In de afgelopen vijf jaar is de ster van deze band flink gestegen. Zo stonden ze al snel op festivals als Highlands en Ribs & Blues en in 2011 stonden ze zowel op Pinkpop als op Lowlands. Vorige maand deed de band een tournee door Australië. Kortom: niet gek voor een bandje van vroeg-twintigers!
Belangrijk voor de sound van DeWolff is de interactie tussen zanger/gitarist Pablo van der Poel (getooid met een - ongetwijfeld Australische - hoed) en toetsenist Robin Piso, vooral als hij de Hammond bespeelt. Piso is echt een virtuoos op dit klassieke elektronische orgel en weet de meest waanzinnige geluiden uit de Hammond te toveren. Drummer Luka van der Poel (inderdaad: broer van) legt een stevige beat onder deze sound. De setlist van vanavond is vrij kort, maar omdat de gespeelde songs doorgaans erg lang zijn en vaak in elkaar over lopen en er dus maar weinig rustpunten zijn, is het haast een lange orgie van prachtige muziek. In vrijwel elke song zit zowel een gitaarsolo (regelmatig erg lang, maar wel gevarieerd) als een mooie orgelsolo. Van alle vier albums die DeWolff tot nu toe heeft uitgebracht (IV is de nieuwste) worden songs gespeeld. In het publiek zijn grote fans aanwezig, want ik hoor (vooraan) regelmatig meezingen. Pablo weet het publiek meerdere keren flink op te zwepen. Ik kan me goed voorstellen dat de band vanavond nieuwe fans aan zich heeft weten te binden!
Tekst en foto's: Harry Pater
Geen opmerkingen:
Een reactie posten