Van mijn overbuurman Wim Woonings kreeg ik het onderstaande prachtige verhaal over zijn vader Jan Woonings.
Wim Woonings wil met zijn bijdrage vooral ook het "sociale gezicht" van de DRU laten zien.
Jan Woonings *1910 - †1982
DRU werknemer van 1923 – 1975: poetshok-handvormer-badkuipafbramer
Internatio Müller schafte alle „poespas“ af. Gouden horloge t.g.v. 50 jaar werknemer DRU werd een paar maanden voor het 50 jarige jubileum afgeschaft. Veel verdriet en pijn.
Wim Woonings *1944 Van kind tot gepensioneerd mens.
Als kind op 2e Kerstdag naar de DRU-kantine, bij de grote pijp voor de beroemde filmvoorstelling, georganiseerd door de bond. Wel van de Bond maar in de kantine van de DRU. Altijd een film van de Dikke en de Dunne. Kantine was versierd met een hele grote kerstboom en met meester Mulder kerstliedjes zingen.
Na afloop kregen we een zak met snoep.
Toen ik de eerste keer in de theaterzaal van de DRU-fabriek kwam, 18-10-2009, dacht ik: “Een grote kerstboom op het podium, een filmapparaat erin en we kunnen zo weer verder.”
Toneel oefenen met de welpen in het kantoor van Hamecher. Hamecher moest overwerken en wij mochten in zijn kantoor het toneel oefenen, dat we in de DRU-kantine zouden opvoeren. Hoe en wat voor rol Hamecher bij de welpen/ verkenners had is voor mij onduidelijk. Indrukwekkend was in ieder geval het grote kantoor in de villa.
SOCAF
Mijn vader en de arbeiders die overwerkten, moesten 50% van de overuren storten in een fonds: SOCAF (ik denk Sociaal Charitatief Fonds). De arbeiders konden daar in tijden van nood een beroep op doen. Ook na hun arbeiderstijd, als ze tot het pensioen op de DRU hadden gewerkt of op de DRU in de WAO waren gekomen.
Sociaal zeer vooruitstrevend.
Ik zat op de kweekschool (tegenwoordig PABO) en zat in 1964 in de derde klas. (toen was het nog een 5 jarige opleiding inclusief hoofdakte, om hoofd ener school wat later directeur werd te kunnen worden).
Ik moest de 3e klas overdoen en verloor daardoor de studiebeurs. Mijn moeder is toen naar de SOCAF gegaan en de SOCAF heeft dat jaar bijgesprongen, zodat ik het jaar kon overdoen. Ik ben overgegaan, de beurs teruggekregen en heb de kweekschool afgemaakt, inclusief de hoofdakte. Ik heb 40 jaar in het basisonderwijs gewerkt waarvan 28 jaar als directeur op 2 verschillende scholen. Dat de SOCAF van de DRU dit eigenlijk mogelijk heeft gemaakt heb ik onlangs pas gehoord mede door de invloed van de slogan: De DRU Vlamt Weer. Ik ben daar zeer dankbaar voor en erg trots op de DRU en haar arbeiders.
HET MILJOENENPOTJE.
Omdat het heel goed ging met DRU en directeur Daamen de arbeiders ook in de verre toekomst daarvan wilde laten profiteren, heeft hij ervoor gezorgd, dat er in begin 60er jaren van de winst een miljoen werd vastgezet. Van de rente van dat miljoen kregen de arbeiders jaarlijks, in mei, een uitkering. Dit ging ook door als ze met pensioen gingen, arbeidsongeschikt zouden raken. Na hun overlijden kregen hun weduwe ook nog een uitkering tot aan haar dood. Ons moeder zei in de maand mei altijd, in de handen wrijvend: “deze maond kump ’t miljoenenpôtje weer”.
Het geld was zo goed vastgezet dat partijen die de DRU overnamen, niet aan dat miljoenenpotje konden komen. Aan uitlatingen van DRU-arbeiders heb ik gemerkt dat ze dat met heel veel genoegen en met veel trots vermeldden.
Ik sprak deze week 27-10-2009 nog een werknemer die dit jaar weer een uitkering uit het miljoenenpotje had gekregen.
Ik hoop dat deze bijdrage het sociale karakter van de DRU als werkgever eer wordt aangedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten