maandag 6 februari 2012

Naar de top

Die berg begon me steeds meer op te vallen. Waarom ligt er zo'n enorme berg grond vlak voor het mooie Drugebouw? Ja, er moet daar een soort waterpark komen, maar ondertussen ligt die berg er maar te liggen en uit te dagen.
Ineens wist ik het: binnenkort is de film 127 Hours in het filmhuis van de DRU Cultuurfabriek te zien. Die film gaat over een bergbeklimmer! Als we nou eens...
Ik knutselde een soort vlag in elkaar. Met twee filmvrijwilligsters van het eerste uur besloten we om de Druberg te gaan beklimmen en onze vlag er achter te laten.
Gewapend met priem, hamer en overlevingspakket togen we op een ijskoude ochtend naar basiskamp het Schaftlokaal. Daar bedachten we een plan van aanpak en gingen op weg. Eerst moest het hek geslecht worden. Dat lukte, en dat gaf al een goed gevoel. We liepen nu over de onherbergzame vlakte richting berg. De noordoostenwind had vrij spel en deed ons rillen, lange onderbroek of niet.
We arriveerden bij de voet van de berg. Die leek zo van dichtbij erg steil en onbedwingbaar. De oostwand zag er nog het meest vriendelijk uit. Ik nam voorlopig afscheid van mijn expeditiegenoten en zette koers richting top. Een rul bovenlaagje op de keihard bevroren ondergrond maakte de beklimming razend moeilijk, bij ieder stapje omhoog gleed je bijna net zover terug. Met een ijspriem en veel afzien bereikte ik uiteindelijk de top. Een oerkreet verwaaide in de wind.

Nu die vlag nog in de grond zien te krijgen.
Ik keek eerst eens om me heen, want daar ligt immers de kick van de beklimming: het uitzicht. De DRUgebouwen lagen te glimmen onder een staalblauwe hemel. In de Oude IJssel dreven grote ijsschotsen. Kleumende eenden doken diep in de veren.
De snerpend koude wind benam bijna de adem. Ver beneden me was teamgenoot Marian in een wilde sprint op weg naar de top, terwijl Ingrid aanwijzingen schreeuwde. Toen we met z'n tweeën op de top stonden, probeerden we de vlag in de grond te krijgen. Inmiddels moest de gevoelstemperatuur tot ver onder de -25 zijn gezakt.
Het stokje van de vlag liet zich uiteraard niet in de bevroren grond drukken. De ijspriem hielp ook al niet, die was te smal. En een groter gat bikken was zinloos, dat liep meteen vol met fijn zand dat weinig weerstand bood aan de vlaggenmast.
Lichtelijk teleurgesteld daalde ik via de steile zuidwand naar beneden en maakte nog wat foto's.

Op bovenstaande foto staat de vlag staat niet op eigen kracht maar met hulp van expeditielid Marian, die de klim, de kou en de wind wist te trotseren.

Aanstaande woensdag is de bloedstollend spannende film 127 hours in het filmhuis van de DRU Cultuurfabriek te zien. Hoofdpersoon Aron Ralston is een vlotte jongen. Hij houdt van een flirt en heeft met regelmaat behoefte aan adrenalinekicks. Als bergbeklimmer zoekt hij graag het gevaar op. In zijn eentje trekt hij de bergen in. Deze keer gaat het gruwelijk fout. Aron komt voor een keuze waar zijn leven van af hangt. Dat er iets heftigs gaat gebeuren staat vast, toch blijft de spanning om te snijden.
Aanvang 20 uur, entree 6,- (vrije plaatskeuze).

Geen opmerkingen:

Een reactie posten