DRU Cultuurfabriek: Concertverslag Prof. Nomad Sessie: Tribute to The Cure

Vrijdagavond 27 maart lijkt het wel of iedereen uit de regio naar Ulft is gekomen, want ICER is stampvol, in een grote tent naast ICER is een groot feest van het Graafschap College, in de Rabobankzaal geniet een uitverkochte zaal van de populaire mopperkont Maarten van Rossem en in de popzaal kunnen liefhebbers genieten van een avondje ‘retrorock’.

Rond kwart voor negen begint het optreden van de vierkoppige band I Am Blazing Lights, die een mooi concert geeft. Begonnen wordt met een instrumentaal intro met daarin verwerkt gesproken woord uit zowel de linker als de rechter speakers. Qua muziekstijl en ook qua uiterlijk van (met name) de zanger-gitarist zijn er veel raakvlakken met de muziek van The Cure, die na de pauze de hoofdmoot van de avond vormt. De vier muzikanten spelen zeer geconcentreerd en serieus; ik heb bij geen van de muzikanten ook maar een glimlach kunnen ontdekken, maar dit past ook wel bij deze muziekstijl. Als de tweede song wordt ingezet is mijn gedachte meteen ‘dit lijkt wel heel veel op Heroes van David Bowie’. Niet zo gek, want het IS ook Heroes van David Bowie!

Na de ombouwpauze gaan de gordijnen weer open en zien we voor de tweede keer in korte tijd muzikale duizendpoot Prof. Nomad alias Bartel Bartels (op bas), samen met trouwe kompaan Stephan van der Meijden op drums in de popzaal. Brachten ze de vorige keer een eerbetoon aan Neil Young, vanavond wordt de Britse band The Cure geëerd tijdens deze 'Undercover sessie'. Voor deze avond hebben Bartel en Stephan versterking van twee leden van Bettie Serveert: zangeres Carol van Dyk en gitarist Peter Visser èn de van Van Dik Hout bekende toetsenist Patrick van Herrikhuyzen.

Het optreden begint met 10.15 Saturday Night, gevolgd door Killing An Arab, Boys Don’t Cry en A Forest (die ik pas veel later in de set verwacht had). Meteen is duidelijk dat de vier mannen de sound van The Cure uitstekend onder de knie hebben en dat Carol, wellicht dankzij een beetje extra galm, vrijwel net zo klinkt als Cure-zanger Robert Smith. Ook het typisch Engelse accent van Smith doet de geboren Canadese zangeres heel goed. Je zou gerust kunnen stellen dat ze Robert Smith haast doet vergeten. Ondergetekende heeft The Cure in de jaren tachtig en negentig meerdere keren tijdens concerten gezien (was vaak een van de weinige concertbezoekers die niet in het zwart gekleed en met zwart geverfde haren aanwezig was) en heeft dus wel een goed referentiekader. De setlist bestaat verder uit bekende en minder bekende songs uit het repertoire van The Cure. Benieuwd met welke muziek Prof. Nomad de volgende keer gaat komen!